Bruno V. Roels - Trying To Make It Real Part 1 & 2

Alle afdrukken hebben waarde: In plaats van zich druk te maken over het maken van de perfecte gelatinezilverdruk, bijvoorbeeld, realiseerde Bruno V. Roels zich dat alle afgedrukte versies van een beeld waarde hebben, en hij besloot om niet die ene perfecte afdruk te laten zien, maar allemaal, in één compositie. Sommige van zijn composities bestaan uit honderden variaties van één negatief, allemaal afgedrukt in de donkere kamer. Fotografie is een mimetische kunst, het imiteert het leven. Maar Roels gaat nog een stap verder: wanneer hij varianten van één beeld afdrukt, creëert hij een mimetische feedbackloop. Hij gebruikt het iconische beeld van een palmboom om zijn punt te bewijzen. Alle palmbomen lijken op elkaar en als symbool zijn de planten zeer herkenbaar. Omdat palmbomen zo herkenbaar zijn, is hij vrij om zijn eigen opvattingen over fotografie te deconstrueren, terwijl hij probeert los te komen van de "tirannie van de zoeker van de camera en rechthoekige dozen met vergrotingspapier".

Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)

“I think images are worth repeating.”

Bringing many years of work together in a single place, here on the page, rather than on the walls of a museum or gallery, we can consider both senses in which Roels thinks images are worth repeating. In the obstinate and dedicated labour of printing and arranging serial, but different, versions of single images together; and then also with regard to the overall effect of bringing these iterations of themselves into the same space. But there is another sense in which we might find Roels’s work echoing not only itself, but that of those that came before him; and that, funnily enough, is in his refusal to take himself, or his work, too seriously. Just seriously enough, it seems, to invest time, effort, and skill into the production of his complex and subtly nuanced work, but never to the point, that, like Ruscha before him, (the artist who made Various Small Fires and Milk), he finds himself unable to resist, and more importantly, to play with, the constraints of his own logic. A little like Dalí too, perhaps, who, captivated as he was by the potential of photography to document and catalogue the world, was also sure that this very capacity would result in us never being able to see anything in the same way, ever again. From ‘the subtlety of aquaria’ as Dalí himself put it ’to the fastest most fleeting gestures of wild animals, the photograph affords us a thousand fragmentary images culminating in a dramatized cognitive totalization.’ That too, is something worth repeating.

–Simon Baker