Bruno Vekemans - Monografie

Over het boek:

Vekemans’ grote sterkte is schilderen. Zijn vroege werk bevatte hoofdzakelijk gouache op cartridge papier, terwijl hij vandaag grotendeels werkt met olie op canvas of achter glas. Voor sommige werken/studies gebruikt hij gemixte technieken: gouache, aquarel en inkt op papier.

“In mijn schilderijen, is het naar mijn mening vooral het beeld dat telt, niet de boodschap. Ik wil geen sociaal engagement uiten door mijn werk. De realiteit is overweldigender dan de verbeelding. Hoe de verf aangebracht wordt op het oppervlak vertelt het verhaal, de uiteindelijke weergave is van minder belang.”

Vekemans kiest resoluut voor figuratief schilderen. Beelden die hij vond en opsloeg in zijn geheugen, maar die steeds herkenbaar zijn en gedistilleerd zijn uit wat we ‘real life’ noemen. Hij legt deze beelden vast met zijn eigen persoonlijke stijl, zonder het conceptualisme te overschaduwen.

Zijn werk maakt geen scherpe kritieken, doet geen metaforische reflecties of sociologische bedenkingen. Bruno Vekemans is enkel geïnteresseerd in het echte beeld, het beeld dat kracht en autoriteit uitstraalt door zijn eigen inhoud.

Hij toon scenes uit de realiteit die je doen trillen van emotie. Zijn schilderijen geven momenten van rust en intimiteit weer, zelfs wanneer ze in een actieve context geplaatst zijn. Sommige kijkers zullen melancholie, stilte en een speciale atmosfeer ervaren, maar dit is echte schoonheid gezien door de ogen van Bruno Vekemans. Zijn palet onthult veel over hem: kleuren die balanceren tussen openen en afdekken maar die steeds intens en overtuigend zijn.

Over de kunstenaar:

Bruno Vekemans maakt deel uit van een lange traditie van Vlaamse schilders, een traditie die nooit doorbroken werd, zelfs niet toen de schilderkunst dood werd verklaard. Vekemans behoort wel tot die generatie die het uitermate moeilijk heeft gehad om als schilder aanvaard te worden. De Amerikaanse kunstcriticus Irving Sandler schreef over die periode: “Schilderen in het pluralistische tijdperk heeft het voordeel dat de kunstenaars vrijer dan ooit kunnen schilderen, in de veronderstelling dat elke stijl een min of meer eerlijke waardering zal krijgen. Het nadeel is echter dat kunstenaars, zelfs de meest individuele en volwaardige onder hen, het steeds moeilijker vinden om de aandacht van de kunstwereld op zich te vestigen en erdoor erkend te worden.”

Vekemans oeuvre heeft, vanaf het moment dat hij z’n drolerieën tekent in de jaren ’70 tot vandaag, een coherent verloop gekend, een bijna logische evolutie waarin slechts één grote breuk merkbaar was. Die breuk situeert zich rond 1989, toen hij besliste om de schilderkunst schilderkunst te laten zijn en geen voorwendsel om extra-picturale verhalen, kritieken of analyses te maken. Die keuze is hij de volgende twintig jaar radicaal blijven verdedigen. Maar zelfs de breuk verhindert niet dat er ook dan continuïteit in zijn werk aanwezig blijft. Hij is de collagetechniek blijven hanteren, niet enkel technisch, als voorontwerp voor zijn schilderijen, maar - onbewust - ook filosofisch, als het samplen van de beeldcultuur van zijn tijd. Hij wordt een picturale bricoleur, in de zin zoals Claude Lévi-Strauss respectvol bedoelde in La Pensée Sauvage, een man die met de handen werkt en bestaande dingen bij elkaar brengt tot iets nieuws. Vekemans is geen filosoof, geen geschoold virtuoos schilder, geen onderdeel van de artistieke beau monde, maar een werker die gefascineerd is door de beelden van zijn tijd, die hij obsessief herhaalt en herneemt, in een sober, harmonieus palet. En hij durft opnieuw wat zo lang verboden was in de kunst van de twintigste eeuw: plezier beleven aan het schilderen.

- Jan de Zutter